استفاده گسترده از اتومبیل در جوامع صنعتی سبب تغییر سیستم های شهرسازی گردید. این امر موجب شد مهندسین شهرسازی اولویت را به وسایل نقلیه دادند. پس از پایان جنگ جهانی دوم رویکرد جدیدی در شهرسازی شکل گرفت، این جنبش ایجاد فضای اختصاصی عابرین پیاده و اولویت دادن به آن  را مد نظر قرار داد. پل عابر پیاده یکی از این دستاوردها است. طبق آمار راهنمایی و رانندگی 38% تصادفات شهر تهران (1385) با رفتار عابران پیاده در ارتباط است که یکی از مهمترین علل آن عدم استفاده از پل عابر می باشد. هدف این مقاله بررسی و ارزیابی میزان اثر بخشی پل های عابر پیاده درون شهری است. برای پی بردن به این امر بررسی میدانی صورت گرفت. بر اساس تحلیل داده های جمع آوری شده، دلایلی چون عدم مکانیابی مناسب، عدم کاربرد برای همه اقشار، عرض کم خیابان، زمان بر بودن، عوامل مزاحم و غیره موجب کاهش اثر بخشی پل عابر است. بر اساس یافته های تحقیق و مطالعات انجام شده راهکارهای نرم افزاری مانند راهکارهای فرهنگی و قانونی و راهکارهای سخت افزاری که بر جنبه های کالبدی سازه مورد نظر تاکید دارند، پیشنهاد شده است.

مقاله حاضر درصدد بررسی کیفیت پل های عابر پیاده منطقه 3 شهر تبریز می باشد. این مقاله به روش پیمایشی و از نوع توصیفی- مقطعی انجام گرفت. 144 نفر از عابرین پیاده به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه ای مشتمل بر 6 سوال از مشخصات فردی- اجتماعی و 28 سوال) با چهار هدف ویژه (از کیفیت پل های عابرپیاده بر اساس طیف لیکرت بود. جهت بررسی رابطه بین برخی از مشخصات جمعیتی و نمرات پاسخ گویان از آزمون X2 استفاده شد. همچنین امتیاز داده های به دست آمده از مطالعه به وسیله روش های آماری توصیفی، آزمون های تفاوت میانگین (One Way، ANOVA و T-test) آزمون آماری رگرسیون و محاسبه ضریب پیرسون با استفاده از نرم افزار SPSS13، مورد تجزیه و تحلیل آماری قرا رگرفت. بررسی جمع امتیازات مربوط به اهداف ویژه نشان داد که در منطقه 3 شهرداری، بیشترین درصد (59) پل های عابر پیاده با داشتن 47 الی 91 امتیاز، دارای کیفیت نیمه مطلوب و کمترین درصد (1.4) با داشتن 1 الی 46 امتیاز از وضعیت نامطلوب برخوردار بوده اند. 24.3 درصد از افرادبا داشتن 92 الی 140 امتیاز در سطح مطلوب بوده اند. تفاوت میانگین نمرات افراد نمونه بر اساس نتایج آزمون فریدمن معنی دار بود. نتایج آزمون کای دو (X2) نشان داد که بین متغیر گروه های سنی، وضعیت تاهل، جنس، میزان تحصیلات، نوع اشتغال، میزان درآمد و کیفیت پل های عابرپیاده در منطقه 3 شهرداری تبریز در بین افراد نمونه، اختلاف معنی داری وجود دارد (P<0.01) بنابراین به منظور استفاده بهینه از امکانات و منابع ترافیکی و شهری چاره ای جز به کارگیری روش های تشویقی و هدایتی و نیز ارتقاء کیفیت پل های عابرین پیاده نیست.

پل های عابر از عوامل شکل گیری ترابرد نرم در خیابان ها و بزرگراه های شهرهای بزرگ هستند. هدف این تحقیق پایش و بازیابی آسیب پذیری ها و آسیب رسانی های پل های عابر برای پیادگان در سطح شهر گسترده تهران بوده است. بر پایه تصاویر گوگل ارس 710 پل عابر در سطح شهر تهران شناسایی شد. با تقسیم این سطح به واحدهای برابر بر پایه شبکه ای جغرافیایی، فراوانی پل های عابر به 62 مورد یعنی به تعداد پل های برگزیده (داخل هر واحد یک پل) کاهش یافت. اطلاعات پل ها با پرسشنامه های طراحی و ارزیابی شده طی چند نوبت بازدید میدانی گردآوری شد. الگوهای نهایی این تحقیق با ترکیب اطلاعات گردآوری شده و داده های جوی ماهانه شامل دما، بارش و نم نسبی از پیمونگا های داده سنجی جوی سطح شهر و پیرامون آن طراحی شد. الگوها نشان دادند که آسیب های «لغزندگی پل ها برای عابران»، «افزایش پوسیدگی بدنه» و «پوسیدگی اتصالات پل ها» از جنوب به شمال شهر تهران افزایش می یابد و هماهنگ با آن افزایش «نم نسبی» از جنوب شهر به سمت شمال شرق آن دیده شد. در این میان دو مورد آسیب پذیری «خرابی سیم ها و کابل های برق» و «خرابی آسفالت کف» همخوانی کمتری نشان دادند و در قالب پهنه هایی در مناطق مرکزی و شمال شرق تهران نمایان شدند. الگوی «هم افزایی همه آسیب های پل های عابر شهر تهران» نشان داد که بیشترین میزان مجموعه آسیب ها در مناطق یک، دو و چهار شهری تهران است. در مجموع نتایج این تحقیق و دیگر پژوهش های مرتبط در جهان و ایران نشان می دهند که شرایط آب وهوایی گرم و خشک در جنوب و شرایط آب وهوایی معتدل و نیمه خشک در شمال تهران با سازه «پل های عابر» سازگاری ندارد و سازه «زیرگذر» سازگارتر، دارای هزینه بری کمتر و به لحاظ مسایل اجتماعی و فرهنگی منعطف تر است.

زمینه و هدف: یکی از راهکار های پیشنهادی به منظور بهبود ایمنی عابران پیاده در موقع عبور عرضی از راه ها، احداث پل های عابر پیاده می باشد. در کنار هزینه های ناشی از احداث پل های عابر پیاده همواره این چالش وجود داشته است که آیا عابران پیاده از این روگذر ها استفاده خواهند کرد یا خیر. هدف از این مطالعه، بررسی رفتار غیرمجاز عابران پیاده در مواجهه با پل های عابر پیاده و دستیابی به راهکار های مفید در جهت ارتقای ایمنی عابران پیاده از طریق بهره وری بیشتر از این پل ها بوده است. روش: نوع پژوهش، کاربردی و روش آن از نظر گردآوری داده ها، توصیفی-پیمایشی است. جامعه ی آماری پژوهش، عابران پیاده در دو شهر اصفهان و یزد بوده اند. در همین راستا، 392 نفر به عنوان نمونه ی آماری و به صورت تصادفی موردمصاحبه قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسش نامه ای پژوهشگرساخته است که با استفاده از نظر خبرگان، تعیین اعتبار شد و پایایی آن به کمک ضریب آلفای کرونباخ بالاتر از 7/0 محاسبه شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار اس پی اس اس و رگرسیون لجستیک استفاده شد. یافته ها: نتایج بررسی تأثیر متغیرهای دموگرافیک بر پنج عامل بررسی شده ی عدم استفاده از پل های روگذر عابر پیاده نشان داد که متغیرهای دموگرافیکی مالکیت خودرو، جنسیت، سن، هدف سفر و میزان آشنایی با حوزه ی حمل ونقل، هرکدام در یک و یا چند مورد از این عوامل مؤثر بوده اند. این تحلیل نشان داد که صرفه جوئی در زمان عبور و اشکالات مختلف در پل های عابر پیاده ی موجود، مهم ترین عوامل عدم استفاده از آن ها توسط عابران پیاده بوده اند.

این مقاله به بررسی عوامل اثرگذار بر تمایل شهروندان به استفاده از پل های عابر پیاده می پردازد. برای این منظور تعداد 10 پل عابر پیاده در دو شهر تهران و شیراز به صورت نمونه انتخاب شده و از تعداد 200 عابر پیاده مصاحبه به عمل آمده است. تصمیم عابرین در مورد استفاده از پل، ناشی از تصور آنها از میزان خطر تصادف در هنگام عبور از عرض خیابان است. عوامل موثر بر این تصمیم عبارتند از: داشتن سابقه تصادف رانندگی، ساعت عبور از محل گذر و تراکم جمعیت عبوری از زیر پل. به نظر می رسد اغلب عابرین به دلیل صرفه جویی در وقت و انرژی جسمانی، عبور از زیر پل را ترجیح می دهند. علاوه بر این تصور عابرین از ایمنی استفاده از تقاطع جایگزین و یا گذر غیررسمی از عرض خیابان نیز تاثیر قابل ملاحظه ای بر تصمیم آنها دارد. شواهد نشان می دهد که هرچه موانع زیر پل ها بیشتر باشد، عابرین مجبور می شوند که از روی پل عبور کنند. بنابراین وجود موانع و بازدارنده های فیزیکی می تواند راهکاری کوتاه مدت جهت ترغیب عابرین برای عبور از روی پل قلمداد شود.

پل عابر پیاده در دهه های اخیر در سامانه حمل و نقل شهرهای ایران به عنوان تسهیلات حرکتی عابرین به عنوان یک گزینه جدی مطرح و استفاده شده است. این پژوهش بر آن است تا وضعیت استفاده از پل های عابر پیاده را از دیدگاه شهروندان در منطقه 7 شهر اصفهان مطالعه نماید. این پژوهش از نوع کاربردی و بر مبنای ماهیت روش از نوع توصیفی –,موردی و تحلیلی است. در گردآوری داده ها از روش میدانی به شکل پرسشنامه و در تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آزمون تی تک نمونه ای، آزمون یک دنباله راست میانگین و یک دنباله چپ میانگین در نرم افزار spss استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد پل های عابر پیاده منطقه 7 شهر اصفهان از نظر مکان یابی و جانمایی، طراحی و منظر شهری، هندسه و کارکرد، زیبایی شناختی و تعدادی از شاخص های امنیت در وضعیت نامطلوب قرار دارند. به طور کلی از نظر کاربران، توجه به انسان محوری در ابعاد سخت افزاری و نرم افزاری پل های عابر منجر به استفاده بهینه عابرین از این تسهیلات می گردد.